عناوینی که در این مقاله می خوانید
وقتی خبرهای مرتبط با «مصادره ارزهای دیجیتال توسط نهادهای قانونی» را می‌شنوید، احتمالاً شما هم به خودتان می‌گویید که چگونه می‌توان ارزهای دیجیتال را مصادره کرد؟
با توجه به ماهیت غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال، تصور ما این است که هیچ کس نمی‌تواند این ارزها را کنترل یا مصادره کند؛ اما در حقیقت، خبرهایی که از مصادره ارزهای دیجیتال شنیده‌ایم شایعه نیستند و این اتفاق در جهان واقعاً رخ می‌دهد. کارشناسان می‌توانند در این زمینه پاسخگو باشند.
یکی از جدیدترین خبرهای مربوط به مصادره ارزهای دیجیتال، مربوط به انگلستان است. در تاریخ ۱۳ ژوییه (۲۲ تیر)، پلیس انگلستان ۱۸۰ میلیون پوند دیگر از ارزهای دیجیتال را مصادره کرد. به همین بهانه، وبسایت The Block مصاحبه‌ای را با کارشناسان مربوطه انجام داده و از آنها در مورد نحوه دقیق توقیف چنین مبالغ گسترده‌ای سؤال کرده است.
در ادامه، گزارش این مصاحبه را می‌خوانید:
آیا ارزهای دیجیتال دارایی‌های قابل‌توقیف یا غیرقابل‌توقیف هستند؟ در ماه ژوئیه، خبر کشف و ضبط ۱۸۰ میلیون پوند ارز دیجیتال توسط پلیس متروپولیتن انگلستان منتشر شد. این در حالی است که چند هفته پیش، پلیس این کشور ۱۱۴ میلیون پوند ارز دیجیتال دیگر را نیز توقیف کرده بود. شاید اکنون زمان مناسبی باشد تا چگونگی عملکرد نهادهای قانونی در مصادره چنین مبالغی از ارزهای دیجیتال را بررسی کنیم.
یکی از ویژگی‌های مثبتی که طرفداران و دارندگان ارزهای دیجیتال همواره به آن اشاره می‌کنند، غیرقابل‌توقیف بودن دارایی‌هایشان است.
رایان رادلوف، مدیرعامل شرکت سرمایه‌گذاری ارزهای دیجیتال Choice by Kingdom Trust در یکی از مصاحبه‌های اخیر خود، به وضوح همین طرز تفکر را بیان کرده است. او گفت:
“من شخصاً بیت کوین‌های آزاد [غیرقابل‌توقیف] خودم را دارم. من بیت کوین‌های چندامضایی خودم را دارم. حالا شما بیایید و سعی کنید آن را از من بگیرید. هیچ راهی وجود ندارد که بتوانید آنها را از دست من بیرون بیاورید. فرقی نمی‌کند که کل این سیستم از کار بیفتد یا نه؛ من بیت کوین‌های خودم را دارم و شما هم نمی‌توانید کاری برخلاف این انجام دهید.”
با وجود این تصورات، جالب است که پلیس توانسته است چنین مبالغ هنگفتی را از مجرمان مصادره کند. این اتفاق نه تنها در انگلیس، بلکه در سراسر جهان هم رخ داده است.
در اواخر ماه ژوئن، مقامات کره جنوبی ۴۷ میلیون دلار بیت کوین را کشف و ضبط کردند. همچنین در اوایل همان ماه، اداره تحقیقات فدرال آمریکا توانست ۲.۳ میلیون دلار بیت کوین را که به هکرهای کولونیال پایپ لاین (Colonial Pipeline) پرداخت شده بود، بازیابی کند.
“روش‌های جمع‌آوری دارایی‌های دیجیتال”
به نظر برخی از کارشناسان، استفاده از واژه “توقیف” برای ارزهای دیجیتال، کمی گمراه‌کننده است.
آیدان لارکین، بازپرس سابق جنایی و بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت بازیابی دارایی Asset Reality که در حوزه ارزهای دیجیتال تخصص دارد، در این زمینه توضیح می‌دهد که آنچه در این‌گونه موارد کشف و ضبط میشود، ارز دیجیتال نیست؛ بلکه ابزار کنترل آن‌هاست. وی در این رابطه می‌گوید:
در واقع، شما بیت کوین را توقیف نمی‌کنید. بیت کوین در بلاکچین قرار دارد؛ بیت کوین یک نرم‌افزار و یک کد است. آنچه شما توقیف می‌کنید، کلید خصوصی یا ابزار کنترل و دسترسی به آن دارایی است.
لارکین ادامه می‌دهد:
بعضی افراد توقیف دارایی‌های دیجیتال را با توقیف زمین و ساختمان‌ها توسط دولت تشبیه می‌کنند. اما در واقع، شما ساختمان یا زمین را توقیف نمی‌کنید؛ بلکه قفل درهای آن را تعویض می‌کنید و یا حکم مصادره را دریافت می‌کنید تا کسی نتواند آن را معامله کند یا بفروشد.
زیهاو ژو، مدیر شرکت سرمایه‌گذاری اکتاپوس ونچرز و سرمایه‌گذار شرکت تحلیل بلاکچین الیپتیک، با اشاره به صحنه‌ای از فیلم “در جستجوی خوشبختی”، سعی کرده تفاوت بین توقیف ارزهای دیجیتال و توقیف پول نقد را توضیح دهد.
کریس گاردنر، شخصیتی که ویل اسمیت آن را در فیلم ایفای نقش کرده بود، در یک صحنه از فیلم متوجه میشود که سرویس درآمد داخلی ایالات متحده (IRS)، ۶۰۰ دلار مالیات پرداخت نشده از حساب بانکی او برداشت کرده است.
ژو در این باره می‌گوید:
این همان اتفاقی است که هیچگاه برای ارزهای دیجیتال رخ نمی‌دهد. این تفاوت بزرگی است. ارز دیجیتال نمی‌تواند به طور ناگهانی از حساب شما برداشت شود و به آدرس دیگری منتقل شود؛ اما آنچه سازمان‌ها می‌توانند انجام دهند، ردیابی دارایی است. آنها با ردیابی متوجه می‌شوند که شما فرد مورد نظر آنها هستید؛ سپس لپ‌تاپ شما را توقیف کرده و شما را وادار به افشای کلید خصوصی خود می‌کنند.
پلیس با هدف ردیابی ارزهای دیجیتال، با شرکت‌های تجزیه و تحلیل بلاک چینی مانند الیپتیک و چینالیسیس همکاری می‌کند.
گراهام مک‌نولتی، معاون کمیسر پلیس متروپولیتن، در بیانیه‌ای به منظور توقیف این ارزهای دیجیتال و معرفی آن به‌عنوان بخشی از تحقیقات مستمر در مبارزه با پول‌شویی بین‌المللی، اعلام کرد:
با وجود تلاش‌های مستمر مجرمان برای پنهان کردن این دارایی‌ها، افسران و واحدهای متخصص و آموزش‌دیده موفق به ردیابی آنها شده‌اند.
ژو در این باره می‌گوید که به‌دست‌آوردن کلیدهای خصوصی (که برای کنترل ارزهای دیجیتال استفاده می‌شوند)، «سخت‌ترین مرحله» فرایند توقیف است. البته برای انجام این کار به کمترین میزان عملیات فنی نیاز است.
لارکین دو سناریوی مختلف را که پلیس هنگام تلاش برای توقیف ارزهای دیجیتال با آنها مواجه میشود، توصیف کرده است.
سناریوی اول و ساده‌تر، حالتی است که پلیس شواهد مربوط به فعالیت‌های غیرقانونی مرتبط با ارزهای دیجیتال را جمع‌آوری کرده و متوجه شده که مجرمان تحت‌پیگیری، در یک صرافی شناخته‌شده فعال هستند و معاملات خود را در آن انجام دهند. لارکین در این خصوص می‌گوید:
این سناریو هیچ تفاوتی با پیداکردن فاکتور یک صندوق امانات در هاتون گاردن ندارد. ما با شخص ثالثی (صرافی متمرکز) که دارایی را در اختیار دارد تماس می‌گیریم، حکم دادگاه را دریافت می‌کنیم و حکم تعلیق یا توقف فعالیت شخص ثالث را صادر می‌کنیم. شخص ثالث هم معمولاً از دستورالعمل‌های قانونی تبعیت می‌کند و برای انتقال مالکیت دارایی‌های دیجیتال به حسابی که در کنترل نهادهای قانونی است اقدام می‌کند و یا امکان دسترسی نهاد قانونی به دارایی‌های دیجیتال را فراهم می‌کند.
سناریوی دوم، پیچیده‌تر از سناریوی اول است. در این سناریو، مجرم ارزهای دیجیتال را در کیف پول سخت‌افزاری خصوصی خود ذخیره کرده است. در این حالت، دسترسی به دارایی دیجیتال کاملاً محدود شده و منوط به داشتن عبارات بازیابی است.
عبارات بازیابی (Backup phrase) شامل فهرستی از کلمات با یک ترتیب خاص است. این کلمات تمام آن چیزی هستند که برای بازیابی یک کیف پول موردنیاز است.
پلیس متروپولیتن در هیچ گزارش و اخباری نحوه عملکرد خود را در توقیف ۱۸۰ میلیون پوندی که در ۱۳ ژوئیه انجام شد، فاش نکرده است؛ اما یک منبع موثق به وبسایت The Block گزارش داده که این فرایند با دستیابی پلیس به کلیدهای خصوصی انجام شده است.
بنابراین احتمال وجود دارد که دارایی‌های دیجیتال، در کیف پول خصوصی نگهداری شده باشند و پلیس به این کیف پول دسترسی پیدا کرده باشد. همین منبع افزوده که دارایی‌های توقیف‌شده، به کیف پول تحت‌کنترل نهادهای قانونی منتقل شده است.
در ماه ژانویه، پلیس انگلیس برای محافظت از ارزهای دیجیتال مصادره‌شده، همکاری خود را با کوماینو (Kumaino) شروع کرد. کوماینو، یک پلتفرم ارائه‌دهنده خدمات امانی ارزهای دیجیتال است و از سوی بانک ژاپنی نومورا (Nomura) حمایت میشود.
آماندا ویک (Amanda Wick)، رئیس امور حقوقی چینالیسیس و مشاور ارشد سیاسی در شبکه مبارزه با جرایم مالی (FinCEN)، می‌گوید روش‌هایی برای دستیابی به کیف پول‌های سخت‌افزاری وجود دارد. یکی از این روش‌ها، «همکاری یک شخص با پلیس و ارائه اطلاعات لازم» است و روش دیگر، فرایندهای قانونی است که به پلیس اجازه می‌دهد گوشی یا لپ‌تاپ اشخاص را بگردد و کلیدهای خصوصی را در آنها جستجو کند.
او در این باره می‌گوید:
مجرمان برای پنهان‌کردن ارزهای دیجیتال خود، از همان تکنیک‌هایی استفاده می‌کنند که تا پیش از این برای پنهان‌کردن ارزهای فیات استفاده می‌کردند. هنگامی که در نهادهای قانونی مسئول بودم، عبارات بازیابی را در خانه‌های مردم پیدا می‌کردیم.
اهمیت عملکرد سریع در یافتن کلیدهای خصوصی و کیف پول ارزهای دیجیتال، باعث فشار بر نهادهای قانونی شده است. او در این خصوص می‌گوید:
ما بارها با مواردی مواجه شده‌ایم که پلیس عبارات بازیابی را ضبط کرده، اما فرد دیگری که با متهم هم‌دست بوده هم یک نسخه از کلید خصوصی یا عبارت بازیابی را در اختیار داشته است. در همان مدت‌زمانی که پلیس در حال طی‌کردن مراحل توقیف و بازداشت بوده، این شخص وارد کیف پول شده و یک کلید جدید تولید کرده و دارایی‌ها را به‌جای دیگری منتقل کرده است. بنابراین مهم‌ترین چیزی که ما در حال حاضر با نهادهای دولتی روی آن کار می‌کنیم، این است که در لحظه‌ای که در صحنه حضور داریم، بتوانیم دارایی‌ها را منتقل کنیم.
اگر پلیس بدشانس باشد و نتواند ابزار دسترسی سریع به کیف پول‌های سخت‌افزاری را پیدا کند، احتمال بازیابی ارزهای غیرقانونی مشکل میشود.
یکی از مثال‌هایی که می‌توان در این خصوص به آن اشاره کرد، فردی به نام کلیفتون کالینز (Clifton Collins) است. او یک فروشنده موادمخدر در ایرلند بود که ادعا می‌کند دسترسی خود را به ۴۶ میلیون پوند (تقریباً ۶۴ میلیون دلار) از دست داده است.
کلیفتون مدعی است که پس از چاپ عبارات بازیابی بر روی یک کاغذ A۴، آنها را در محفظه آلومینیومی چوب ماهیگیری خود پنهان کرده است. او در اوایل سال ۲۰۱۷ دستگیر و به پنج سال زندان محکوم شد. به‌ادعای کلیفتون، در همان زمان صاحب‌خانه او خانه‌‌اش را تخلیه کرده، محفظه حاوی کلید خصوصی او را در سطل زباله انداخته و گم کرده است.
ویک در همین راستا می‌گوید:
مجریان قانون باید این فناوری را درک کنند و به همین دلیل است که آموزش در این زمینه تا این حد مهم است. ما داستان‌های وحشتناکی را درمورد برخی از مأموران قانون می‌شنویم که به‌سادگی از کنار کدهای QR عبور می کنند؛ کدهایی که می‌توانند حاوی میلیون‌ها دلار پول باشند و آنها حتی فکرش را هم نمی‌کنند که شاید این کدها، ارز دیجیتال باشند.
به‌نظر می‌رسد پلیس و نهادهای قانونی، برای پشت‌سر گذاشتن چالش‌های فنی مربوط به حوزه جرایم ارزهای دیجیتال، بیش از هر چیز آموزش به افراد را در دستورکار خود قرار خواهند داد.
نظرات کاربران