عناوینی که در این مقاله می خوانید
پولشویی یک فرآیند است که به منظور تبدیل پولهایی که از راه قاچاق یا فعالیتهای جنایی دیگر به دست میآیند، به پول پاک و قانونی، با هدف وارد کردن آنها به نظام مالی و بازارها انجام میشود. پولشویی به عنوان یک جرم شناخته شده است و برای آن مجازاتهایی تعیین شده است. اهداف اصلی پولشویی شامل فرار از مالیات یا پنهان ماندن منابع اصلی پول میباشد. روشهای مختلفی برای پولشویی وجود دارد که شامل سهامبندی، قاچاق پول نقد، معاملات پولی مرکزی و تجارت مبتنی بر پولشویی میشوند. در این مقاله به بررسی قوانین ضد پولشویی و نحوه عملکرد آنها میپردازیم.
قوانین ضد پولشویی یا AML (Anti-Money Laundering) چیست؟
قوانین ضد پولشویی یا AML که به صورت اختصاری با نام AML شناخته میشوند، مجموعهای از قوانین، مقررات، رویهها و آییننامهها هستند که جلوی مخفی کردن پولهایی که از راههای غیرقانونی به دست میآیند را میگیرند. قوانین ضد پولشویی گستره وسیعی از رفتارهای جنایی و تراکنشها را پوشش نمیدهند، اما میتوانند تأثیرات مثبت زیادی داشته باشند. به عنوان مثال، مقررات ضد پولشویی بانکها و مؤسسات مالی را ملزم میکنند تا در افتتاح حسابهای سپرده مشتریان، به قوانینی پایبند باشند که اطمینان میدهد این حسابها به منظور پولشویی ایجاد نمیشوند. قوانین ضد پولشویی بر روی فعالیتهایی تمرکز میکنند که شامل موارد زیر میشوند: کلاهبرداری در بازار، خرابکاری بودجه عمومی و فرار مالیاتی، تجارت کالاهای غیرقانونی و هر نوع تلاشی برای پنهان کردن فعالیتهای غیرقانونی.
تعیین مأمورین اجرای قوانین ضد پولشویی به منظور نظارت بر پیروی بانکها و سازمانهای مالی از این قوانین و نظارت بر سیاستهای پولشویی انجام میشود.
تاریخچه قوانین ضد پولشویی:
در سال 1989، با تشکیل گروه فعالیتهای مالی مبارزه با پولشویی (Financial Action Task Force – FATF)، اقدامات ضد پولشویی به صورت جهانی شروع شد. FATF یک گروه بینالمللی است که تشکیل شده از سازمانها و کشورها در سراسر جهان است و ماموریت اصلی آن جلوگیری از پولشویی و ترویج استانداردهای بینالمللی مرتبط با آن است. پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر در ایالات متحده، FATF تصمیم گرفت به مبارزه با تأمین مالی تروریسم نیز بپردازد و دامنه فعالیت خود را گسترش داد.
صندوق بینالمللی پول (International Monetary Fund – IMF) نیز از سازمانهای مهم در زمینه مبارزه با پولشویی میباشد. IMF با فشار و تأثیر قوی بر 189 کشور عضو خود، زمینهای را برای همکاری و هماهنگی این کشورها در از بین بردن مشکل تأمین مالی تروریسم از طریق استانداردهای بینالمللی فراهم کرده است.
نحوه کار قوانین ضد پولشویی به صورت زیر است:
یکی از روشهای رایج در پولشویی، استفاده از سازمانهای مجرمانه یا هم پیمانان آنها برای ایجاد کسب و کارهایی است که درآمدهای آنها به نظر قانونی میرسد. با راهاندازی این کسب و کارهای ظاهراً قانونی، مجرمان میتوانند پولهای غیرقانونی خود را وارد آن کنند و سپس به راحتی آن را خارج کنند. این عمل باعث ایجاد یک هویت مشروع و قانونی برای پول پاکسازی شده میشود.
افراد مجرم همچنین میتوانند با مخفی کردن پول در کشورهای خارجی، از طریق تقسیم آن به وجوه کوچکتر و واریز آن به حسابهای بانکی خارج از کشور، به شیوهای که شبههبرانگیز نباشد، به پولشویی بپردازند.
با تطبیق قوانین ضد پولشویی، مؤسسات مالی ملزم به نظارت بر وجوه واریزی مشتریان و تراکنشهای آنها هستند تا از انجام فعالیت پولشویی توسط مشتریان خلافکار جلوگیری کنند. این مؤسسات باید منبع مبالغ بزرگ را بررسی و تأیید کنند و گزارشی درباره تراکنشهای نقدی بیش از یک سقف مشخص تهیه کنند. همچنین، آنها میبایست مشتریان خود را در خصوص این قوانین آگاه سازند.
نقش پلیس و سایر سازمانهای اجرایی در برابر پولشویی به این شکل است که آنها به تحقیق و بررسی درباره پولشویی میپردازند. آنها سوابق مالی را بررسی میکنند تا موارد متناقض و فعالیتهای مشکوک را کشف کنند. با توجه به اینکه برای هر تراکنش مالی بزرگ، سوابق جزئی و کاملی نگهداری میشود، ردیابی سوابق مالی تراکنشهای مشکوک به عنوان روشی موثرتر در پیگیری آنها محسوب میشود.
در فرآیندهای ضد پولشویی، اگر یک سازمان موفق به کشف داراییهایی شود که در فرایند پولشویی توسط مجرمان پنهان شدهاند، میتواند این داراییها را با استفاده از ردیابی به صاحبان اصلی خود بازگرداند.
اما، مقایسه قوانین ضد پولشویی (AML) و قوانین شناسایی مشتریان (KYC) به این صورت است:
قوانین ضد پولشویی (AML): این قوانین شامل تدابیر و اقداماتی است که برای جلوگیری از فعالیتهای پولشویی و تامین مالی تروریسم اتخاذ میشود. آنها تشریفات و وظایفی را برای مؤسسات مالی و مالیاتی، بانکها و سایر نهادها تعریف میکنند تا از تشخیص و گزارش فعالیتهای مشکوک و نامناسب اطمینان حاصل شود.
قوانین شناسایی مشتریان (KYC): این قوانین متعلق به مؤسسات مالی و بانکی است و تقاضای جمعآوری اطلاعات شخصی و مالی از مشتریان را دارند. هدف اصلی آنها، تشخیص هویت مشتریان، تحلیل ریسک و جلوگیری از هرگونه سوء استفاده احتمالی از سیستم مالی و پولشویی است.
به طور کلی، قوانین ضد پولشویی (AML) و قوانین شناسایی مشتریان (KYC) هر دو بخشی از تدابیر و قوانین است که به منظور جلوگیری از پولشویی و فعالیتهای غیرقانونی در سیستم مالی وارد شدهاند.
شناسایی مشتریان (KYC) یا احراز هویت در صنعت بانکداری، فرآیندی است که سازمانها و موسسات باید قبل از ارائه خدمات به مشتریان، هویت آنها را تایید کنند. قوانین ضد پولشویی محدودهی فعالیتی گستردهتری دارند و شامل اقداماتی برای مبارزه با پولشویی، جرایم مالی و تامین مالی تروریسم است. بانکها همزمان از قوانین ضد پولشویی (AML) و قوانین شناسایی مشتریان (KYC) استفاده میکنند تا موسسات مالی را بهبود ببخشند.
دوره نگهداری در قوانین ضد پولشویی (AML Holding Period)، یکی از روشهای کاربردی در قوانین ضد پولشویی است که در آن واریز به حسابها باید به مدت حداقل 5 روز نگهداری شود. این دوره نگهداری در کشورهای مختلف ممکن است متفاوت باشد. هدف دوره نگهداری در قوانین ضد پولشویی، مدیریت ریسک و کمک به اجرای قوانین ضد پولشویی است.
سخن پایانی
اهمیت قوانین ضد پولشویی در محدودیت منابع پولی بیشتر مشهود است. حاکمیت غیرقانونی بر پول و عدم نظارت منجر به محدودیت جریان سرمایه به صنایع فعال اقتصادی و اجتماعی میشود. در شرایطی که جریان پول بدون تعادل است، دولتها مجبور میشوند بیشترین مقدار پول را چاپ کنند که تأثیر منفی بر قدرت خرید و ارزش ارز کشور دارد. اگر این وضعیت کنترل نشود، تورم و نابودی اقتصاد کشور را به همراه دارد.
نظرات کاربران